اشعار زیبا درباره حضرت عباس علیه السلام

مشک بر دوش سوی علقمه رفت، تا که شق‌القمر نشان بدهد

تا که چشمش هزار معجزه را، بین خوف و خطر نشان بدهد

شیهه در شیهه اسب و گرد وسوار، آسمان مکث کرده تا چه کند؟

خیمه در خیمه گریه می‌شنود، آب را شعله ور نشان بدهد؟!

مشک لب‌تشنه گرم زمزمه شد، گریه‌های رقیه در گوشش

تا که یک دشت لاله‌عباسی، غرق خون جگر نشان بدهد

قبضه‌ی ذوالفقار در مشتش، خشم دریاست در سر انگشتش

کربلا قلعه قلعه خیبر شد، رفت مثل پدر نشان بدهد

با خودش فکر می‌کند که فرات، عطش باغ را نمی‌فهمد

می‌رود معنی شکفتن را، فوق درک بشر نشان بدهد

همه‌ی خشم خونفشان علی، در صدایش وزیده، می‌خواهد

خطبه شقشیقه‌ای دیگر،‌ با رجزها مگر نشان بدهد

ساعتی بعد آفتاب گرفت، لحظه بعثتی شگفت آمد

سوره‌ای قطعه قطعه در دستش، رفت شق‌القمر نشان بدهد

محمدحسین انصاری نژاد

 
به اسوه وفا، ادب و جوانمردی، حضرت ابوالفضل(علیه السلام)

نذر چشمان تو کردم، این دل بی ادعا را
گوشه چشمی به من کن، ای فضیلت را تو مولا

یک غزل نذر دلم کن، یک تبسم نذر چشمم
تا بگویم من برایت، یک غزل لبخند زیبا

مثل باران بهاری، بوی رحمت می دهی تو
با نوازش های نم نم، می کنی گل را شکوفا

چشم های نازنینت خانه خورشید و باران
دست های مهربانت، زادگاه رود و دریا

ساکنان هر دو گیتی، بر سر کوی تو جمعند
با تمام آفرینش، آمد و شد داری آقا!

ذکر خیرت هست دائم، بر زبان آفرینش
قبله اهل زمینی، مقتدای آسمان ها

آبروی آب ها را، روز عاشورا خریدی
روز عاشورا خریدی، آبروی آب ها را

مهربان، با مشک خالی، کربلا را آب دادی
آب می نوشد ز مشکت، روح هفتاد و دو دریا

فرصت پرواز خون شد، آسمان دست هایت
شد ز خون دست هایت، باغ عاشورا شکوفا

می دهد فردا شهادت، کربلا با لاله هایش
چون شفق با لهجه خون، عشق را کردی تو معنا

ای ظهور اسم اقدس، وارث روح مقدس!
کاش می شد می سرودم، نور معصوم شما را

روشنی، ماه شهیدی، یک معمای رشیدی
کشف اسرار کمالت، در توانم نیست مولا!

رضا اسماعیلی