نجوای با دلدار

“نجوای با دلدار”

“«دعا و نجوای با حضرت دوست، اکسیر سکون و آرامش و کیمیای تبدل و تحول است. دعاست که انسان را از تنگنای خاک به فراسوی افلاک و به عرش قرب و شهود می‌رساند. دعاست که سبب دفع هرگونه دغدغه‌ و اضطراب می‌شود و به روح آدمی رجا و امید می‌بخشد. آفریدگار مهربان و عطابخش، از راه جود و کرم، انسان را رخصت داده که در هر حال او را بخواند و از لطف و عنایت او استمداد طلبد و فرموده است: «ادعونی استجب لکم» یعنی مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم». مجموعه حاضر دربرگیرنده نوشته‌های پراکنده‌ای از نگارنده است که عمدتا با موضوعات عرفانی نگاشته شده است. برخی از مضامین نوشته‌ها عبارت است از: معانی لغوی و اصطلاحی عرفان؛ چگونگی پیدایش عرفان و تصوف؛ انواع عقل؛ پیروی از انسان کامل؛ پرهیز از پیروی‌ هوای نفس؛ و دعا و نجوا با حضرت دوست.”