«ای عرش» نوشته ای از شهره اکبری اسمعیلی

ای عرش! سر به آستانت می‌سایم که خون تازه‌ اسماعیل ذبیحت هر لحظه در رگ‌های ایمانم جاری است. ای خداوند بی‌همتا چگونه شکرانه رد سرخ تیغ ابراهیم خلیل‌الله بر گردن اسماعیل را بجا بیاورم که هنوز سرخی‌اش راه به معراج می‌‌سپارد.
ای حکیم بی‌بدیل که از درون سیاهی چاه٬ نور بر چشمان تاریک شده‌ی یعقوب ‌ریختی٬ می‌بینی که من نیز سائل آن چشمه نورم.
می‌دانم ای بی‌نیاز از ستایش بندگانت! می‌دانم اگر در اوج بردگی و بندگی‌ات روحم به عرش اعلا پرواز کند از نوای هبوط جبرائیل بر عبودیتم است.
ای ستارالعیوب می‌دانم امین رازهای بندگان برگزیده‌ات گردیده‌ام و اینک داننده راز یونس و حوتم از یمن نفحات امانت‌داری جبرائیل امین!
ای مهربان٬ من غرقه در یک قطره از سیل نوحم! به ساحل امن رهنمونم فرما٬ اما نه با سفینه‌ای که نوح پیام‌آورت٬ ناخدای آن باشد و عرشه‌اش در میان سیل بلا امن‌تر از عرش کبریایی٬ نه! من راه رستگاری را میان امواج خروشان آزمونت می‌خواهم که به تکاپو بپیمایم.
بارخدایا٬ من مسلمانم! اما نه به همت پدری که بهشت را به دانه گندمی واگذاشت و درگذشت! که من قبله‌ام را میان سرگشتگی در آیات روشنت یافتم.
ای خدای بی‌همتا باران سنگت را مثل قوم هود بر من فروریز تا بدانم مرد ادامه راه مسلمانی هستم؟! مرد راهی که قدم‌ها را به سوی آتش می‌برد! همان آتشی که ابراهیم حنیف داخل شد و گلستانی دید که عرشیان باغبانش بودند.
ای الله که هر بار قرآنت را ورق می‌زنم راز سر به مهر دیگری بر من مکشوف می‌نمایی٬ ای الله مضطربم که قسمتم از پروانگی بر درگاهت سوختن در شعله شمع رستگاری نباشد.
خداوندا نگرانم راهم بر نیل شکافته شده به عصای موسی باشد و در زمره بنی‌اسراییلیان خرده‌گیر باشم! پس فرمانم ده که از کوه طور آتشی به رسم تحفه به ملک سلیمان ببرم و راهم بر نیل باشد و باد هوهوکنان در راهم و آتش در دستم و راه در پیش…
ای بینای رازها که رازها را بر ما مسلمانانت ارزانی داشته‌ای… ای صاحب قرآن و ای منظور و مقصود سوره توحید٬ صراط مستقیم را از تلاوت‌های شبانه به ما نمایان فرما…
نوشته: شهره اکبری اسمعیلی