جدیدترین آثار زهرا پورقربان مجموعه ۱۰ جلدی «همراه با نهج‌البلاغه»

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، مجموعه داستانی ۱۰ جلدی «همراه با نهج‌البلاغه» اثر زهرا پورقربان از سوی انتشارات کتاب تارا برای افزایش اطلاعات نوجوانان درباره مفاهیم و آموزه‌های دینی منتشر شده است.

هر عنوان از کتاب‌های این مجموعه داستانی براساس یکی از سخنان حضرت علی (ع) که در حکمت‌های نهج‌البلاغه آمده، نوشته شده است.

در نخستین جلد این مجموعه با عنوان «پرواز کبوتر» درباره امید به خدا و قناعت در زندگی صحبت شده است. دومین جلد این مجموعه با عنوان «بال پروانه» نیز به اعتماد به نفس، خودباوری و مبارزه با کم رویی می‌پردازد. در سومین جلد این مجموعه با عنوان «بوی باران» نیز درباره نتایج خودخواهی، غرور، تکبر، تنبلی و نداشتن نظم و برنامه مشخص در زندگی داستانی ارائه شده است.

اهمیت برنامه‌ریزی، استفاده درست از وقت، پرهیز از تنبلی و نقش انگیزه، اراده، کار و تلاش در موفقیت انسان نیز موضوعاتی است که در چهارمین جلد این مجموعه با عنوان «زمان طلایی» بیان شده است.

«چه آفتاب قشنگی» نیز پنجمین جلد از این مجموعه است که به حفظ اسرار زندگی مردم و پرهیز از تهمت زدن به آنها تاکید می‌کند. «بوی خوب نان» نیز ششمین جلد از این مجموعه است که درباره سبقت گرفتن در انجام کارهای خیر و نیک، کمک به دیگران و رفع گرفتاری آنها سخن می‌گوید.

در هفتمین جلد این مجموعه با عنوان «نارنج‌های روی شاخه» هم به مردم‌داری، میهمان‌نوازی، کمک به نیازمندان و پرهیز از ظلم و ستم تاکید می‌شود.

انتخاب دوست خوب، مشورت کردن برای تصمیم‌گیری درست، رعایت نظم و داشتن اخلاق خوب نیز موضوعاتی است که در هشتمین جلد این مجموعه با عنوان «چه فکر خوبی» عنوان شده است. در نهمین جلد هم با عنوان «ستاره‌های رنگی» به داشتن نیت درست، صداقت، باور قلبی حجاب و عفاف و پرهیز از ریا، خودنمایی و ظاهرسازی پرداخته می‌شود.

پورقربان در آخرین جلد این مجموعه با عنوان «به زلالی آب» نیز درباره دوستی و پرهیز از دروغ و بخل و حسادت صحبت می‌کند. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «آقا امیر چندتایی پیچ و مهره و مغزی و سرشیر را از توی وسیله‌ها جدا کرد و گذاشت کنار دستش و گفت: «راستش امید من خیلی به ماشین مدل بالا و مدل پایین فکر نمی‌کنم. می‌دانید چرا؟ به خاطر اینکه توی پارکینگ ماشینی داریم که ما را از جایی به جای دیگر برساند. الهی شکر. تا حالا هم لنگ بی ماشینی نبوده‌ایم. بوده‌ایم؟»
گیتی با حرص دمکنی را روی قابلمه برنج گذاشت و همین طور که داشت دستش را با دستمال سفید آشپزانه خشک می‌کرد براق شد به طرف آقا امیر. «(خب پس چی؟ بگو دارم از سردرد می‌میرم، ولی تو با خونسردی می‌خواهی خبر خوشی را به ما بدهی. چه خبری؟…»