راهیان نور شعر زیبایی از هوروش نوابی

راهیان نور

غرق در خاطره راهی گشتیم
به دیاران پر از جنگ ونبرد
به دیاری که گذشت ایام
شسته از چهره ی چون ماهش گرد

نم نم بارش باران بهار
نرم بر دست و سرم می ریزد
شاید این خون عزیزان باشد
که چنین از جگرم می ریزد

دشت و صحرا. دمن و جنگل وکوه
جای پاهای شهیدان دارد
آن بزرگان نهان گشته به خاک
تنشان رایحه ی جان دارد

گام درگام همه می پوییم
عطر جان بخش دل آنان را
وه چه آسان همگی می شنویم
نفس خورده گره در جان را

یادها. خاطره ها درسر ماست
از زمانی که. نه چندان دورست
یادها تا به ابد می مانند
جان انسان ز همین مسرورست

آری اینجاست که خونین شهرست
شهر خون. شهر دفاعی پیگیر
جای یک پاتک مغرورانه
جای خونین شدن هرچه شریر

این طلاییه که مردان کردند
از طلایی که وطن بود دفاع
خوب پیداست به دیواره ی شهر
قطره ی خون شهیدان شجاع

این دوکوهه است که چون کوه به پاست مثل ملکی ابدی نستوهست
کی کند آتش و خون ویرانش؟
کوه هرچند بسوزد کوهست

ماه شهرست که در این گوشه
می درخشید چو ماهی تابان
گشته امروز پس از آنهمه سال
بهترین شهر درخشان جهان

و درین گوشه چه آرامشی است
بر تن و روح بلند مجنون
چه حیات وچه ثباتی دارد
آنکه می خفت فراوان درخون

نه به ایلام و نه مهران ونه هور
خبری نیست ز اندوه ومحن
با دفاعی ابدی غرق غرور
همه خفتند در آغوش وطن

نیست دیگر خبراز جنگ وگریز
خطه ی عشق چو فردوس خداست
این زمان آنچه که بر گوش رسد
بانگ شاداب قدمهای ماست

راهیانیم به سر منزل نور
غرق در شادی و سرشار سرور
رانده ایم از بر خود دشمن را
کرده زین خاک. دلیرانه عبور

آنکه مارا همه جا یاری کرد
دست پر عاطفه ی یزدان بود
آن خدایی که در اعصار وقرون
همه جا راهبر ایران بود

ازکتاب بازهم از نگفته سرشارم
 هوروش نوابی