حرکت به سمت مرثیه‌خوانی فاخر

برای مثال در یکی از این شب‌ها ذاکر ارجمند هیئت غزلی از حضرت لسان الغیب حافظ شیرازی خواند که هر چند در موضوع و به صورت مستقیم، هیچ نسبتی با مُحرّم، عاشورا و کربلا نداشت، ولی موضع و مضمونی ظلم‌ستیزانه و جان و جهانی عاشورایی داشت. غزلی که جمعیت را به تأمل و تفکر وامی‌داشت و «گریستن» را همراه با «نگریستن» آموزش می‌داد. دیگر این که ذاکر توانمند هیئت با خوانش هنرمندانه و زیبای این غزل، چنان «شور و شعور»‌ی در جان مخاطب می‌ریخت که پیش از این نمونه آن را در جای دیگری ندیده بودم. این خاطره در ذهن من جزء خاطره‌های ماندگار و فراموش‌نشدنی است.

 به راستی نیز باعث خرسندی‌ است و جای شکر و سپاس دارد که هنوز در حسینیه‌ها و هیئت‌های عزاداری مرثیه خوانان و ذاکران دغدغه‌مندی از نسل کوثری‌ها، مؤذن‌زاده‌ها، حاج علی آهی‌ها و… داریم که اهل مراقبه، محاسبه و مطالعه‌اند و برای انتخاب شعر و مرثیه فاخر وقت می‌گذارند تا هنگام اجرای برنامه وقت شریف مردم را با اشعار زردِ «کوچه – بازاری» و نوحه‌های فی البداهه دم دستی تلف نکنند و حرف‌هایی برخاسته از «سیرت دین» و «معرفت آیین» برای گفتن داشته باشند. مرثیه خوانانی که برای وقت مردم که بی‌هیچ تردیدی حُکم «حق الناس» را دارد ارزش قائل‌اند و «هیئت» را همچون کلاسی انسان‌ساز و رسانه‌ای تأثیرگذار و قدرتمند برای نشر و اشاعه آموزه‌های اصیل دینی و قرآنی می‌دانند.

 یقیناً، ذاکران و مرثیه‌خوانانی که فارغ از حاشیه‌ها و جار و جنجال‌های پوچ تبلیغاتی، با دغدغه، هوشمندی و بصیرت یک شعر فاخر، ارجمند و برخوردار از مضامین بلند و متعالی را برای مرثیه‌خوانی انتخاب می‌کنند، دایره تأثیرگذاری بیشتری خواهند داشت و در قلوب مردم مقبول‌تر و محبوب‌تر خواهند بود. ستایشگری اهل بیت(ع) امروز نیاز به فرهنگ‌سازی و الگوسازی دارد. الگو‌های سالم و باشکوهی همچون شیوه ستایشگران دارالعباده یزد که با مدیریتی شایسته و ادب و آدابی اسلامی و منطبق با آموزه‌های توحیدی برگزار می‌شود. به راستی و درستی عزاداری حسینی در یزد از بهترین، سالم‌ترین و تأثیرگذارترین عزاداری‌های حسینی در سال‌های بعد از انقلاب است که باید از آن الگوبرداری کرد.

 اگر همه ذاکران و مرثیه‌خوانان اهل بیت(ع) به این دقیقه مهم توجه کنند که امروز «هیئت» نه فقط یک محفل خصوصی و «دورهمی» ادواری برای تخلیه هیجانات مذهبی و تحریک احساسات دینی، بلکه یک رسانه تأثیرگذار و قدرتمند برای معرفی اسلام ناب محمدی(ص) و تبیین و تبلیغ معارف توحیدی است، یقیناً برای انتخاب شعر و مرثیه‌خوانی در هیئت وقت بیشتری می‌گذارند و با رویکردی جدی‌تر و هنرمندانه‌تر با این مقوله برخورد می‌کنند. امروز دیگر داشتن صداوسیمای خوب برای ستایشگری اهل بیت کفایت نمی‌کند، چون جنس کار یک ذاکر با جنس کار یک خواننده غیرمذهبی فرق می‌کند. امروز یک ذاکر خوب و موفق باید در کنار صوت و حنجره خوب، از تقوا و سلوک مردمی، دانش و بینش دینی، هوشمندی سیاسی، سواد ادبی و علومی، چون «رفتارشناسی اجتماعی» نیز برخوردار باشد.

 با آرزوی توفیق روزافزون برای همه ستایشگران با اخلاص، تحریف گریز و خرافه ستیز اهل بیت(ع) که فارغ از وسوسه‌های شهرت و ثروت در این مسیر نورانی گام بر می‌دارند، حسن ختام این نوشتار را به فرازی از رهنمود‌ها و توصیه‌های حکیمانه استاد محمدعلی کریم خانی به ستایشگران اهل بیت(ع) اختصاص می‌دهم: «شاید درست نباشد، ولی عقیده‌ام این است که نوحه و روضه رو باز خواندن، درست نیست. چه خبر است که همه مداح ها، شمر را می‌آورند روی سینه امام حسین(ع)؟! من ایما، اشاره و در پرده گویی را بسیار بیشتر می‌پسندم. مثلاً شعری است در وصف لحظه شهادت حضرت زهرا(س) که می‌گوید: