شرحه شرحه

“شرحه شرحه”

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

اما تأکید من بر این ظرایف، بیشتر از آن روست که متذکر شوم، رمانتیسیسم سپهری حتی در گرایش به دین طبیعی، از نوع احساسات بی‌ضابطه و مفرط مقلدان وی، که گاه تا حد دلزدگی پیش می‌رود، نیست‌ـ کسانی که به قول سهراب، «آن قدر از «حال» می‌گویند که آدم را به یک جور «تهوع حالی» ‌دچار می‌سازند. [هنوز در سفرم: ص ۸۱]ـ بلکه در احساسی‌ترین اشعار سهراب هم می‌توان صلابت فکر و زبان شاعرانه را مشاهده کرد، که از وظیفه خود، یعنی صنعت‌پردازی هنری عدول نمی‌کند.