خرمشهر را می‌شناسم. هنوز ردپای پدرم بر اروند طنین دارد. می‌شنوم که مرا به تماشای سجده نخلها می‌خواند، به بزم رستاخیز خفتگان بیدار، به تماشای اشکهای قصه سیاوش کُشان این شهر.
سوم خرداد را هم میشناسم. فصلی کوتاه‌تر از لبخند پدر اما به درازای خاطرات غبار گرفته اش. فصل بر باد دادن حضور گندمزار. فصل پر رونق شایعه، نبش قبر، گمانه، فصل امید به باز شدن گره از کار دشنه رستمهای زمانه، فصلی به حلاوت فراموشی و شعار و به تلخی نوشداروی دیرهنگام.
سلام بر این شهر. سلام بر این فصل. سلام بر اروند و خفتگانش. سلام بر سیاوشان سر به دارش. سلام بر شادمانی که تا کربلا پر می‌کشد. سلام بر ردپایی که در فکه به آتش می‌نشیند. سلام بر فتحی که هنوز روایتش ناتمام است و سلام بر فتحی که روایتش هم خونبار است.
آری میشناسمت. تو همان شهری هستی که تا کربلا فقط به اندازه شنیدن سوت یک گلوله فاصله داشتی. تو همان شهری هستی که خاطرات عمل نکرده دشمن را زیر پوستت داری و منتظر قصه‌گویی نشسته ای که بیاید و بغض انفجارت را در گوش ریشه نخلها زمزمه کند. تو همان شهری هستی که امروز داغ سیاوش کُشان را خوبتر از من میفهمی.
اما من کیستم که مرا بشناسی؟ شاید نمیدانی. من وارث داغ قتلگاهم. تبارم می‌رسد به راه روندگان بر اروند. از سر به داران نشان دوستی دارم و پرده قصه سیاوش کُشان را در کوله‌بار و سوت گلوله دشمن را در گوش چون گوشواره میراثی مادرم. و اگر باورم کنی هنوز تا کربلا برایم راهی نیست.
باورم کن. گمان مبر که خرامیدن بر آب را فقط پدرم می‌دانست و سوختن فقط هنر مردان فکه بود. باورم کن. من از همان تبارم. قصه‌ها دارم از سوختن و سوگند به سومین طلوع که خرامیدن تا میدان حوادث را خواهم آموخت.
غبارها را جارو کن. آمده‌ام قصه‌گویت باشم. قصه‌گویم باشی. غریبی نکن. آخر من سرشته از خاکت هستم و پرورش یافته آفتاب و سیراب شرجی ات. بشناس مرا. به یادم بیاور و باورم کن.
شهره اکبری اسمعیلی

🔹
🔸
ممد نبودی ببینی
«خرمشهر را خدا آزاد کرد»
امروز شهر منطقه ی آزاد است
«عدالت» در بند!
ویلاها
خون یارانت را به شیشه کرده اند
آه و واویلا…
دریغ از عدالت!

رضا اسماعیلی