زمانه بی مجنون

“زمانه بی مجنون”

ظرافت ها و پیچ و خم زندگی زنان و وسوسه ورود به این دنیای اغلب ذهنی و پر راز و رمز ، از مباحث دامنه داری است که اغلب نویسندگان زن به آن گوشه چشمی دارند و در آثار آنها همواره می توان ردپای این نگاه را دنبال کرد. داستان های کوتاه مهین دخت حسنی زاده هم از قاعده مستثنی نیست. او در داستان های کتاب زمانه بی مجنون نگاه چند سویه ای به موضوع زنان دارد. این کتاب شامل ۱۴ داستان کوتاه است که شخصیت های محوری همه این آثار زن هایی از قشرهای مختلف اجتماعی هستند. از شخصیت هایی مانند سوسن، آیدا و فروز در داستان«زمانه بی مجنون» گرفته تا سوری در داستان«بشره»، زهره در داستان «کتلت دسته دار»، ناهید و خانم در داستان«صبح زنی با پیراهن حریر» و خانم زمانی و شیرین در داستان «هبوط».البته نویسنده در بسیاری از داستان های این کتاب شخصیت های محوری خود را با عنوان عام؛« زن» خطاب کرده است. مانند شخصیت های اصلی داستان های«نشانه ها»، «شمعدانی پشت پنجره»،«طوطی در قفس»،«بن بست»،«عروسک»و«مواظب قندیل ها باش» و در تعدای از داستان ها هم زنان از زاویه نگاه اول شخص(من راوی) ماجراهای داستان را روایت می کنند. مجموع این شخصیت های زن به رغم وجوه مشترک بسیاری مانند تنهایی و عدم درک از سوی متقابل که دارند، دغدغه های یکسان و مشترکی ندارد. به همان میزان که شخصیت های سوسن و آیدا و فروز در داستان زمانه بی مجنون از مردهای طرف مقابل خود ترد شده و متنفرند، شخصیت زن داستان«از جنس بلور» به شخصیت مرد متقابل خود وفادار و پایبند است.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

می‌ره آشپزخونه و سوت می‌زنه. هی سوت می‌زنه. یه آهنگی رو هی با سوت تکرار می‌کنه. چرا ساکتی؟ چرا نمی‌گی «خفه شو؟» چرا نمی‌گی «دهنتو ببند!» با همین صداش و سوت زدنش جادوت نکرد؟… کرد. تو هم فقط گوش دادی؛ مثل حالا. چون تشنه بودی؛ تشنه صدای کسی که به جای اینکه یه بند بهت فحش بده، مُدام توی گوشت بگه: چشم‌مخملی، چشم‌مخملی! افسونم کن، افسونم کن!