“سانچی” سروده ای از سید احمد میرزاده

“سانچی”

نفتکش می‌سوخت روی آب‌ها
شعله بود و دود بود و خشم ِ آب
روزهای وحشت و دلواپسی
روزهای آتش و آب و عذاب

نفتکش می‌سوخت پیش ِ چشم‌ها
جز سیاهی ، هیچ در دریا نبود
چشم‌ها در‌انتظار امّا دریغ
هیچ کس انگار در دنیا نبود

لحظه لحظه، شعله‌های بیشتر
لحظه لحظه، انفجار و احتراق
منتظر بودیم شاید معجزه…
منتظر بودیم شاید اتّفاق…

کشتی ِسانچی درون آب‌ها
در ته ِ دلواپسی‌ها غرق شد
رفت زیر ِ آب ، مظلوم و غریب
در میان ِ بی‌کسی‌ها غرق شد

سید احمد میرزاده/۲۵دی ۹۶