اشعاری در مورد ایام فاطمیه

شهادت ام ابیها حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها )و ایام فاطمیه تسلیت باد.

به مناسبت شهادت حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها)
بانوی حق که بار مصیبت به شانه داشت
در دل چو داغ لاله، غمی جاودانه داشت

م یسوخت همچو شمع شب از دوری پدر
چشمی به خون نشسته ز اشک شبانه داشت

نمرود کین هتوز برافروخت آتشی
کز خاک تا به عرش معلّی زبانه داشت

ویرانه شد ز فتنه دیو سیا هدل
آن خان های که حور در آن آشیانه داشت

وقتی شکست نخل شرف از هجوم خصم
بر شاخه دل از گل قرآن جوانه داشت

دشمن پی نوازش زهرا پس از رسول
در کف به پیش چشم علی تازیانه داشت

آنگه که شد روانه به جنّت، به جای گل
از میخ در به سینه پُرخون نشانه داشت

پیوسته بعد فاطمه در ذهن خود علی
تصویر آتش از در و دیوار خانه داشت

تا پسین عمر « احد » بر درگه خدای
بر لب ز داغ شکوه ز خلق زمانه داشت
از کتاب “پنجره های همیشه باز” سروده احد ده بزرگی

جان جهان
ای زغمت جان جهان سوخته
لاله ز غم چهره بر افروخته
حسرت دیدار تو در سینه هاست
جلوه حسن تو در آیینه هاست
غربت شب های تو غم پرور است
درد و غمت درد و غم حیدر است
یار وفادار علی بوده ای
یک دو نفس از چه نیاسوده ای
از تو جهان جلوه خورشید یافت
بر همگان بهر تو یکباره تافت
از تو امانت علم و پا گرفت
عشق علی در دل ما جا گرفت
کون و مکان را تو صفا داده ای
شاه شهیدان جهان زاده ای
سوخت دل و جان علی در غمت
پر شده دنیا ز غم ماتمت
شب همه شب چشم علی بر در است
داغ تو جانا به دل حیدر است
بی تو علی بی کس و بی یار شد
چشم علی بی تو گهر بار شد
جان جهانی به خدا، فاطمه
هست رضا از تو خدا، فاطمه

پاشا صمیمی

 
روز جدایی

تا غم روز جدایی دامن مولا گرفت
داغ صدها لاله بردل از غم زهرا گرفت
شد پریشان خاطر مولای مظلومان دهر
سر ز آهش تا سحر بر دامن صحرا گرفت
زینب کبری چنان در ماتم عظما نشست
گوییا داغ جهانی بر دلش ماوا گرفت
سوخت جان پاک مولا زآتش بیداد غم
شعله ور این آتش غم هر کجا پروا گرفت
دیده شب تیره شد از مرگ زهرای بتول
معجر غم را به سر زین درد جان فرسا گرفت
شد حسین ابن علی از مرگ مادر داغدار
زان حسن بر سر زد و چشمان خون بالا گرفت
در دل شب در میان سوز آه کودکان
یک جهان مهر و وفا در خاک تیره جان گرفت
بارگاهش را کسی هر گز نمی داند کجاست
زان دل هر زائری زین داغ ماتم زا گرفت

پاشا صمیمی

پاره جسم

آن که از بعد پدر درهمه جا تنها بود
پاره ی جسم نبی،فاطمه ی زهرا بود
گل مینای بهشتی به جوانی پژمرد
آن که عطر نفسش بوی خوش گل هابود
همه گفتند علی بعد وی ازپا افتاد
کوه صبری که چنان ثابت وپابرجا بود
پاره ی جسم نبی را زجفا آزردند
مامن فاطمه بیت الحزن صحرا بود
تاجگر گوشه محبوب خداراکشتند
چشم حیدر زغمش یکسره خون پالا بود
رفت زهرا وعلی زاتش داغش همه عمر
سوخت چون شمع سراپای،اگربرپا بود
بارد ازدیده ی خود خون جگر این دل من
بس که ان آتش جان سوز توان فرسابود

کاظم جیرودی