در گفت‌وگو با فارس مطرح شد«والایی» و درددل‌هایی با «فیروز زنوزی جلالی»/ سنگ صبور هم بودیم.

علی اکبر والایی گفت: آقای زنوزی از سرمایه‌های عظیم ادبی کشور بود که متاسفانه او را از دست دادیم. «برج ۱۱۰» او از شایسته‌ترین آثار معاصر است. اشارتی به حضرت علی (ع) دارد و یکی از آثاری است که او همیشه می‌گفت: «با دلم آن را نوشتم».
علی اکبر والایی از نویسندگان کشورمان در گفت‌وگو با خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس پیرامون رفاقت‌های دیرین خود با مرحوم زنوزی جلالی اظهار داشت: آقای زنوزی جلالی سرمایه بزرگی برای ادبیات داستانی بود که متاسفانه از دست رفت.
وی در ادامه با انتقاد از اینکه در کشور ما قدر سرمایه‌های فرهنگی دانسته نمی شود بیان داشت: متاسفانه در کشور ما قدر سرمایه های فرهنگی و معنوی دانسته نمی شود بخصوص اهالی قلم که پیشکسوت هم هستند و متاسفانه این موضوع درباره آقای زنوزی هم صادق بود.
به گفته والایی، آقای زنوزی از دوستان نزدیک بنده و برادر بزرگترم محسوب می شد. روزها و لحظات زیادی باهم بودیم و در دوران بیماری بیشتر از طریق تماس تلفنی در ارتباط بودیم و من شاهد بودم که دلش گرفته بود و به شدت نگران وضع موجود بود.
این نویسنده ضمن بیان اینکه گاهی من به او و او به من تسکین می‌داد و حتی راه را نشانم می‌داد، گفت: به نحوی سنگ صبور هم بودیم. روزهای و ماه‌های پایانی عمرش و از زمانی که بیماری شدت گرفت بیشتر صحبت‌هایمان دلی بود و سعی می‌کرد از مشکلاتش حرفی نزند. اغلب حرف‌هایمان در ارتباط با بیماری ایشان بود و در نهایت تقدیر اینگونه رقم خورد.
مولف «خلوت مدیر» اضافه کرد: آقای زنوزی از سرمایه های عظیم ادبی کشور بود که متاسفانه او را از دست دادیم. «برج ۱۱۰» او از شایسته ترین آثار معاصر است. اشارتی به حضرت علی (ع) دارد و یکی از آثاری است که او همیشه می‌گفت: «با دلم آن را نوشتم».