قلمرو همسرانگی در دوازده ماه

الهه احمدی

قلمرو همسرانگی در دوازده ماه
رمانی است که به قلم بانویی نویسنده که در رد و باور امروز بعضی، یعنی زندگی مشترک شکننده و موریانه خورده نگاشته شده. او از زندگی زوجی می‌گوید که طی یک سال زندگی مشترک، حمله موریانه‌ها را از سر می‌گذراند.
موریانه‌ها که هرگاه ممکن است پایه‌های زندگی زوج جوان را از درون تهی کند اما عشق، اندیشه و مهارت زن باعث می‌شود این خطر رفع و سکون به زندگی که می‌رفت از هم بپاشد، برگردد.
در قسمتی از کتاب می‌خوانیم:
تصویر روی جلد، نقاشی رنگ­‌پریده­ای از یک زن است؛ از این زنها که موهای بِلوند دارند و جلوی موهایشان را پُف زیادی می­‌دهند، باقی­‌اش را هم روی شانه­‌ها می­‌ریزند؛ بینی­شان کوچک است و فکّی جلوآمده با دندانهای ردیف و سفید دارند. مردی که پشت سر آن زن در نقاشی رنگ­‌پریده، ایستاده، یقه لباس زن را محکم در دستانش گرفته و به سفیدی و ظرافت گردن، رگها و استخوانهای زیر گلوی زن نگاه می‌­کند. امیدوارم نگاه بالزاک به زن سی­‌ساله چنین نباشد .آهی می­‌کشم و با خود می­گویم: کاش برای حسام هنوز هم خیلی جذّاب بودم؛ درست مثل تازگی و جذّابیت زن سی‌­ساله بالزاک!
فلسفه­‌های حاضرجواب می­‌آیند: “سیمینه، جذّابیتی که تنها به ظرافت و زیبایی باشد، یک پول سیاه هم ارزش ندارد و فقط برای سه ماه اول است!”