کامران شرفشاهی تسلیت‌گویان امروز، فراموش‌کاران دیروز

کامران شرفشاهی می‌گوید: کسانی که دیروز از ایجاد هیچ مشکلی برای زنوزی جلالی فروگذار نمی‌کردند، امروز در زمره تسلیت‌گویان قرار گرفته‌اند. امیدوارم مسئولان فرهنگی چشم‌هایشان را باز کنند و با کسانی که هنوز در بین ما هستند، رفتار معقول‌تری داشته باشند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، کامران شرفشاهی، شاعر و از دوستان زنده‌یاد فیروز زنوزی جلالی، به مناسبت درگذشت این نویسنده توانا، یادداشتی شفاهی را در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار داده است. شرفشاهی در این یادداشت، زنوزی جلالی را انسان آزاده‌ای می‌داند که با وجود مشکلات، «حریت» خود را از دست نداد. مشروح یادداشت او به این قرار است:
آقای زنوزی جلالی به قول خودشان در عالم تفصیل کار می‌کردند؛ یعنی در عرصه نگارش داستان بلند. ما بیشتر ایشان را با رمان‌ها و آثار داستانی بلندی می‌شناسیم که برای ما به یادگار گذاشتند. در واقع فیروز زنوزی جلالی از جهات گوناگونی می‌بایست شخصیت و آثارش مورد بررسی قرار گیرد. از یک سو، شخصیت فیروز زنوزی جلالی است که شخصیت متواضع، خون گرم و صمیمی بود و از طرف دیگر، تأثیر ایشان. او در دوره‌های گوناگون در شمار نویسندگان تأثیرگذار بود. همچنین تلاش او در کنار نگارش داستان بلند و کوتاه برای تربیت نسلی از نویسندگان نوپا نیز باید مورد توجه قرار داد. برخی از شاگردان او به تدریج بالیدند و در حوزه ادبیات داستانی درخشیدند، این یکی از جهات فعالیت‌های انکارناپذیر فیروز زنوزی جلالی بود که در تمام این سال‌ها بدون چشم‌داشت و در آرامش و سکوت تلاش کرد که خدمت‌گزار باشد.
تأثیر او بر ادبیات داستانی قابل انکار نیست. زنوزی جلالی از آنجا که نظامی بود و سال‌ها در نیروی دریایی مشغول خدمت بود، بخشی از آثارش به موضوع دفاع مقدس اختصاص دارد. او با توجه به اینکه در متن حماسه دفاع مقدس حضور داشت، این عامل در آثارش پررنگ و چشم‌گیر است.
از دیگر سو، نگرش مذهبی مرحوم فیروز زنوزی جلالی نگرش پررنگی است. گرچه در بعضی از کارها تلاش کرد زیرپوستی و به قول معروف بدون شعارزدگی فعالیت کند، اما عنصر دین‌باوری و اعتقاد عمیق به دین، انسانیت، رهایی انسان و روح انقلابی او در آثارش متجلی است. چنانکه در آخرین اثرش، رمان «برج ۱۱۰» این باور به صورت چشم‌گیر و دلنوازی رخ‌نمایی می‌کند و همچنین در دیگر آثارش مانند «مخلوق» نیز این نگرش دین‌باورانه را شاهد هستیم.
آقای فیروز زنوزی جلالی از یک شخصیت آزاده‌ای برخوردار بود و همین آزادمنشی هم موجب شده بود که ایشان بسیار رفتار صمیمانه و دلپذیری داشته باشند، هم نسبت به دوستان و هم نسبت به هنرجویانی که در کلاس‌هایش در نقاط مختلف حاضر می‌شدند، اما متأسفانه شأن او رعایت نشد. هم در زمانی که در سازمان فرهنگی هنری شهرداری عهده‌دار کلاس‌های ادبی بود، مشکلاتی برایش به وجود آمد و هم در حوزه هنری. متأسفانه قدر او شناخته نشد. او شخصیت حق‌طلبی داشت و حاضر نبود به هر قیمتی در مراکزی که عهده‌دار این کلاس‌ها بودند، حضور پیدا کند. به خاطر همین ایستادگی و روحیه آزاده‌اش گاه با چالش‌هایی روبرو می‌شد. کسانی که دیروز از ایجاد هیچ مشکلی برای او فروگذار نمی‌کردند، امروز در زمره تسلیت‌گویان قرار گرفته‌اند. امیدوارم که ضایعه درگذشت او موجب شود که مسئولان فرهنگی چشم‌هایشان را باز کنند و با کسانی که هنوز در بین ما هستند، رفتار معقول و صمیمانه‌تری داشته باشند.
روزهای آخر زندگی مرحوم زنوزی جلالی بسیار سخت گذشت. دیدار آخر من با او در میدان فردوسی و در حوالی روزهای آخر سال بود. دیدم با زحمت راه می‌رود. گفت که با مدیر فلان دستگاه فرهنگی جلسه داشته است. گفتم نمی‌شد با این وضعیت حال شما، وسیله‌ای برایتان می‌گرفتند؟ گفت «ای بابا». و در همین «ای بابا» یک دنیا حرف و تأسف نهفته بود. در همان دیدار گفت که برایم دعا کن تا بتوانم این درد عظیم را که در جانم است، تحمل کنم. از مرگ صحبت نمی‌کرد. نگران کارهای ناتمامش بود. آثاری که فرصت می‌خواست تا به اتمام برساند. جای دریغ دارد.
خداوند روحش را قرین رحمت کند و به بازماندگان و جامعه ادبی صبر دهد.