گزارشی از محفل رونمایی جدیدترین آثار محمدرضا سرشار در نمایشگاه کتاب

سه شنبه ۱۰ اردیبهشت ۹۸
نمایشگاه بین المللی کتاب تهران
غرفه مجمع ناشران انقلاب اسلامی
رونمایی از چاپ اول نگارشِ سومِ سه مجلدِ اولِ(۱تا۳) مجموعه  از سرزمین نور  و  زندانی چهار خلیفه (داستان زندگانی  امام موسی کاظم علیه السلام), تالیف و ترجمه محمدرضا سرشار.
چاپ  نشر معارف

از چپ به راست:  محمدعلی گودینی, مهدی کردفیروزجائی, محمدرضا سرشار

اظهارات جناب آقای محمدعلی گودینی در این مراسم:
بسم الله الرحمن الرحیم

سخن گفتن از استاد سرشار، هم سخت است، هم آسان!
سخت از این منظر که شخصیت فرهنگیِ نسبتاً پیچیده‌ای دارد.
آسان به این علت که چهره‌ای ادبی-فرهنگی، از نوع متعهد مذهبی و انقلابی شناخته شده‌ای دارد. همراه با صراحت بیان در موضع‌گیری‌هایی که تکلیف او را در عرصۀ ادب و هنر، برای همگان روشن می‌نماید.
اعتماد به چنین شخصیت شفافی، مایۀ آرامش در عرصۀ فرهنگ و هنر است.
استاد سرشار، ویژگی‌هایی دارد که در کمتر افرادی در این سطح و به این شکل دیده می‌شود. وجوهی که به‌هم پیوسته است. هرچند در همۀ زمینه‌ها، ممکن است فردی ممتاز نباشد. ولی در مجموع، شخصیتی ممتاز، از ایشان می‌سازد!
منتقد، محقق، مترجم، سخنور، روزنامه‌نگار، گوینده، هنرمند و صاحب‌نظر است.
استاد همان اندازه که نویسنده است، بی‌گمان، نویسنده‌پرور است! به گونه‌ای که به‌دور از هیاهو، در پویایی برخی چهره‌های ادبی، چه از راه خوانش داستانشان از رادیو و برنامه قصۀ ظهر جمعه، یا در عرصۀ مطبوعات و جُنگ‌های ادبی، با چاپ آثار اولیه‌شان، یا در جریان کلاس‌های داستان‌نویسی و در جلسات نقد دسته‌جمعی، با راهنمایی‌های دلسوزانه و نقادانه در کشف نوقلمان، نقش عمده‌ای در پرورش شخصیت و اعتماد به نفس آنها داشته است.
به واقع استاد سرشار، بر ادبیات انقلاب ایران حق دارد.
شاید هیچ شخصیت ادبی، به این سترگی و مدت زمان طولانی حدوداً چهل ساله، در این سطح نتوانسته باشد با تکیه بر همان ایده‌های اولیۀ انقلاب اسلامی، در ادبیات انقلاب تأثیر مثبت داشته باشد.
این یک واقعیت است، شعار هم نیست؛ چرا که در وصف شخصیت ایشان، فرمایشی از رهبر معظم انقلاب وجود دارد:
«آقای سرشار، حق بزرگی بر ادبیات داستانی انقلاب دارند.»
اگر طبق روال مرسوم، و در وقت خودش، یک نظرسنجی می‌بود، می‌توان گفت، افرادی که اصولاً اهل مطالعه نیستند و شاید در عمرشان، حتی یک داستان کوتاه هم نخوانده باشند، اما با برنامۀ قصۀ ظهر جمعه رادیو، با داستان و قصه، با لحن گرم استاد، آشنایی دارند!
بیشترین آثار استاد، در زمینه داستان کودک و نوجوان است. ولی داستان‌های مذهبی استاد، با سایر مذهبی‌نویسان، تفاوت عمده‌ای دارد.
در روزگار جولان نویسندگان روشنفکرنما و بازاری‌نویس‌هایی که با آثار زردشان، تأثیر نامطلوبی بر ادبیات معاصر ایران داشته‌اند، این داستان‌های مذهبی-تاریخیِ امثال استاد سرشار بوده است، که به صورت تونلی در دل تاریکی‌های تاریخ، و از میان مطالب بدون پژوهش و تحریف‌ها و… در نهایت، مخاطب را به روشنایی‌هایی از جنس حقیقت می‌رسانند!
چنین آثاری همانند «از سرزمین نور» و «آنک آن یتیم نظرکرده» و…. نشان از باور عمیق مذهبی و عقیدتی نویسنده دارد. کاری که در کمتر آثار نویسندگان دیگر مشهود است!
آثار استاد سرشار، ترکیبی از ساختار داستانی، هنر، فضای تاریخی، توصیف جزئی و… که ماجراها و توصیف وقایع و شخصیت‌پردازی‌ها و پرداخت هنرمندانه، برای مخاطب ایرانی ملموس می‌باشد!
البته شیرینی تاریخ و درس‌ها و قصه‌های گذشتگان، در هر زمینه‌ای برمی‌گردد به ناشناخته‌ها و ناگفته‌ها و نادیده‌های تاریخ.
این قلم هنرمندانه، همراه با نثر و زبان متناسب با حال‌وهوای کار، برای جلب توجه مخاطب، به اندازۀ کافی، جذابیت، زیبایی و کشش را دارد.
داستان مذهبی استاد، دارای ظرافت، به‌دور از تعصب‌ها و قصه‌پردازی‌های به‌واقع، از نوعِ در لبۀ تیغ است. دارای حساسیت است. چون یک لغزش قلم، یک تعصب بی‌مورد و مطلب بدون سند، می‌تواند حساسیت‌هایی را برانگیزد!
این نوع قصه‌های هنری است، که حتی صاحب‌نظران دینی هم، قادر نیستند با ظرافتِ داستانی، آن را بیان نمایند؛ مگر با روایتی در لابه‌لای احادیث و…
هنر استاد سرشار در خلق آثاری همانند «آنک آن یتیم نظرکرده»، با آن رخنۀ هنرمندانه، در زوایای پنهان دوران جاهلیت عرب، از همین راستا، و کاری ستودنی و ماندگار است.
جناب استاد سرشار با ترکیب و تلفیقِ فنّ داستان‌نویسی، تاریخ، مذهب و دین، کارِ در خورِ توجهی خلق نموده است.
بازتاب این‌گونه آثار، برمی‌گردد به ذات و درون‌مایۀ شخص استاد سرشار. استادی که به آنچه می‌نگارد، اعتقاد و باور دارد.
دیگران هم در همین راستا نوشته‌اند؛ اما به‌نظر، نوشته‌ها، با اعتقادِ عمیق نیست. بلکه شتاب‌زده است. و گاه در شأن شخصیت‌های والای اسلامی نیست.