نگاهی به مجموعه شعر «بیانیه»بیانیه ۶۱ سالگی عباس باقری

شاعر مجموعه «بیانیه» هر چند از مرز ۶۱ سالگی گذر کرده است اما جسارت عجیبی در بیان دیدگاه های زمان خود دارد و هنوز هم که هنوز است چون دیگر شاعران هم دوره خود به چرخه تلخ سکوت نپیوسته است.
خبرگزاری فارس- گروه کتاب و ادبیات: «بیانیه» نام مجموعه شعر شاعری ایدئولوژیک و متعهد به نام عباس باقری است. او تجربه آثاری غیر از سپید را نیز دارد. موسیقی را خوب می شناسد و توانسته است به استحکام زبانی و نوشتاری در اشعارش پایبند باشد. هر چند گاهی همین استحکام میان او و دیگر شاعران نوظهور فاصله انداخته است اما در این مجموعه ۲۴۰ صفحه ای شعرهای بلندی دارد که گاهی به هشت صفحه می رسند.
به عنوان مثال شعر “در شهر” (صفحه۱۲۹) شعری است متشکل از ۱۲۸ سطر با تصاویری متعدد که این قلم اگر در دست شاعران نوظهر امروزی بود چه بسا از هر تصویر شعری جدا می ساختند و به این وحدت معنایی و ساختاری نمی رسیدند. عباس باقری هر یک از این تصاویر و اندیشه های کوتاه را به انضمام روایت و ارجاعات برون متنی، در ساختار خوش نشانده است.
چه می خواهی بگویی؟!
که یعنی هیچ اتفاقی نیافتاده است؟
یعنی
هیچ پروانه ای
بی بال
هیچ صنوبری
بی برگ ریزان
هیچ آرزومندی
بی شناسنامه
از دست این پنجره های فرو بسته
به ستوه نیامده است؟!
حالا اگر به دغدغه هایت پشت نکرده ای
پاشو، بیا ببین
این صف سوء تغذیه که هی موج بر میدارد
و از مد بی قراری دریا
بیشتر پیچ و تاب می خورد
چرا نوبت حرف هایشان به تاخیر افتاده است
که بیایند
روی دیوار کوتاه رفتگرها برخیزند
و بگویند:
-آقایان!
این خیابان منتهی به خیابانی دیگر
و البته ابتر – را
کی می شود بی بال و بی برگ ریزان و بی شناسنامه باطله دید؟!
کی… ؟!
شاعر سوال های بزرگی در سر دارد و شعر را پلی می داند برای به اشتراک گذاشتن این سوال ها و یا مخاطبانش را با تصاویری به سمت و سوی مشاهداتی که خود تنها دیده است هدایت می کند. گویی دستانتان را می گیرد و شما را در کنار لحظاتی می برد. لحظاتی که تنها در آن ها می توان این مشاهدات را دید. منظره هایی که در اجتماع و طبیعت دو شاخصه اصلی آن هستند. البته در دیدن این لحظات و منظره ها گاهی باید شک کرد. هر چقدر بیشتر به طبیعت نزدیک می شوی گویی به دردها و غم های شاعر نزدیک شده ای. هر چقدر به تصاویر جامعه در شعر نزدیک می شوی گویی به سیاست نزدیکتری و اینجاست که شاعر چون قدیسه ای هر چه را بخواهد برای تو زیبا نمایان می کند.
دیده ای
نهنگ ها چگونه از مرزبندی آب ها دست بر نمی دارند
آرامش را
به اقیانوس ها راه نمی دهند
و مردم
برای صدف ها و مروارید ها
خط و نشان می کشند؟!
دیده ای
توفان های ابله
چگونه، چگونه خاک را غربال می کنند
و زباله ها را
می برند به آسمان علییین
مردم، اما
به رفتگرها، چشم غره می روند؟؟!
دیده ای
باغبان ها
چگونه، شاخه های لاغر را به باد شماتت می گیرند
و مردم
ریشه ها را از آفت مُبرا می دانند
تا موریانه ها بیایند
خاک درخت های پوده را به توبره ببرند؟!
دیده ای
آدمی
چگونه می خواهد رد پایش را
در سنگلاخ ها به حافظه راه بسپارد
و هیچ کس
آمار چترهای بر باد رفته را
در برف ریز دره ها به یاد نمی آورد؟!
دیده ای
روزنامه های مخمل چاپ
چرا به باد غبغب همدیگر کار ندارند
و همه
تقصیر را
به گردن دراز این پلنگ از خزر تا خلیج فارس می اندازند؟!
دیده ای…
نه… اصلا دیده نمی شود
که بخواهی نام آن ها را
برای رزونامه های مواجب بگیر، پست کنی!
اصلا نوشته نمی شوند که بخوانی
چه رسد به این که بروی سراغ شان را
از همسایه سر در گریبانت بگیری!
به کسی کاری نداشته باش
به روزنامه نگارها و کلمه ها و همسایه ها
فکر نکن!
زمین قبول کرده است
که همه ریشه ها به سنگ رسیده اند!
(صفحه ۲۳۳ / بیانیه / سوره مهر)
شاعر مجموعه “بیانیه” هر چند از مرز ۶۱ سالگی گذر کرده است اما جسارت عجیبی در بیان دیدگاه های زمان خود دارد و هنوز هم که هنوز است چون دیگر شاعران هم دوره خود به چرخه تلخ سکوت نپیوسته است.