شب پیر

کتاب  «شب پیر» قصّه­ ی آدم­ های ساده ­دل و بی ­ریایی است که علیرغم تنگدستی می ­ایستند و گردن خم نمی­ کنند. همچنان که در ابتدای کتاب هم می­ خوانیم گویا داستان کتاب روایتی است از ظلم. آنچه بالادستان و عمارت­ نشینان هرگز از زیردستان خویش دریغ نداشته ­اند. آتشی مهیب در گُداری افروخته می ­شود و هرچند که زود خاموش می ­شود، ولی شروع ماجراهایی است که در دنیای پرآشوب داستان شاهد آن هستیم. نویسنده با استفاده از فضای روستا و بهره­ گیری از زبان غیر معیار و شیرین همان آدم­ ها، متنی چنان صمیمانه را پیش روی خواننده قرار می دهد که در مخاطب این احساس بوجود می ­آید که شخصیّت­ های داستان را می ­شناسد و گویا مدّتی را با آنان زیسته است؛ چرا که هر شخصیّت قصّه ­ی خودش را صادقانه روایت می­ کند و تنوّع روایت که بواسطه­ ی تعدّد راوی­ ها بوجود آمده، از جمله نقاط قوّتی است که به این امر کمک شایانی کرده است. از طرفی کتاب شب پیر فرصتی ایجاد می ­کند که خواننده ساعاتی را به دور از دنیای ماشینی و صنعتی امروز دل بسپارد به فراز و نشیب­ های زندگی روستایی و از شهر و شهرنشینی فاصله بگیرد. جایی که دغدغه خاطر آدم ­هایش از جنس دیگری است و دلخوشی­ هایشان هم چیزهای دیگری. شاید بتوان رمان شب پیر را نه یک داستان بومی، بلکه رمانی اقلیمی به حساب آورد که علاوه بر لذّت دنبال کردن یک داستان پرکشش و جذّاب، گستره­ای از فرهنگ و آداب و اقلیم قومی خاص را پیش روی مخاطب خود قرار می­دهد.